Zor geliyor unutmak.
Acıda veriyor, canı da yakıyor.
Kalbe düşen bir acı bu,
Yere düşen bir yaprak gibi değil.
Savrulmuyor etrafa.
Yavaş yavaş, ağır ağır savruluyor;
Dökülmüyor bir anda.
Öyle birden de unutulmuyor...
Unutulmuyor işte...
Tam dilin ucuna geliyor,
Söz oluyor ama nefes bulamıyor, çıkamıyor.
İnsanın boğazı düğümleniyor...
Düğüm düğüm boğazında nefes aldırmıyor.
Bir anda çıkıp gitmiyor.
Yavaş yavaş, usul usul azalıyor...
Zaman geçtikçe tükeniyor.
Günler, aylar, yıllar geçtikçe unutuluyor.
Öyle birden unutulmuyor...
ESRA ÖZYILMAZ
İnsan ne kadar unuttum, sildim dese de birden unutulmuyor. Fakat bizim insanlarımız böyle yaparak kendilerini kandırıyorlar.Tabi bir süre sonra kişi dayanamayıp içindekileri ya ağlayarak ya konuşarak ya da yazarak anlatma gereği duyuyor. Ve benimde içimdekileri yazarak anlatmak, sayfalara dökmek, derdimi defterimle paylaşmak içimden geldi bir gece yarısı. Ve bu şiiri yazdım.
YanıtlaSil