Canını yakan ve kendisine acı veren şeyleri değiştirmek ister.
O anı hiç yaşamamış olmak ister.
Ama değiştirme gibi bir güç yoktur elinde.
Acılarda yaşanmak için vardır.
Sonuna kadar yaşamalı insan acıları da.
Kendini dinlemeyi, tepkilerini ölçmeyi öğrenmeli insan.
Sonra içindekileri dökmeli.
Çığlık atmalı, etrafı dağıtmalı.
Ve daha sonra ağlamalı.
Ağlamalı insan, bağıra bağıra, utanmamalı.
Yorulana kadar akıtmalı GÖZYAŞLARINI...
Akıtmalı ki o içindekiler gözyaşlarıyla akıp gitsin.
ESRA ÖZYILMAZ
Bu şiirde de belirttiğim gibi her insan ağlamalı, ağlamalı ki içindekiler dışarıya atıp rahatlamalı.Eğer o gözyaşlarını akıtmazsa insan içinde büyük fırtınalar oluşur.Sıkıntıları azalmaz bir türlü.Ama ağladığı zaman insan o gözyaşlarıyla sıkıntıları da akıp gider.Birde deriz ya hepimiz gözyaşlarımız tuzludur diye. Bence acıdır gözyaşları tuzlu değil.Ancak sevinçten ağladığımız zaman tuzlu gelir o gözyaşları insana.Ve benim de bu şiiri yazmadan önce ağlamaya ihtiyacım vardı ve ağlamıştım, sıkıntılarımı da gözyaşlarımla beraber dışarı attım.Ve farkına vardım ki ağlamak insanı rahatlatmaya tek çare.
YanıtlaSil